Jan Harm Weijns (Zwolle, 6 december 1864 – Rotterdam, 14 december 1945) was een Nederlands schilder, tekenaar en academiedocent. Hij wordt in de pers en literatuur vermeld als J.H. Weijns en J.H. Weyns.
Weijns was een zoon van scheerder Arie Nicolaas Weijns en Alida Maria Weijns. Hij kreeg aan de stadstekenschool in Zwolle les van Jan Derk Huibers. Hij vervolgde zijn opleiding aan de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers in Amsterdam (1881-1885), onder Willem Molkenboer, waar hij de MO-akte tekenen behaalde. Hij keerde korte tijd terug naar Zwolle en werd in 1886 tekenleraar in Enschede. In 1892 werd hij benoemd tot leraar aan de HBS aan de Kortenaerstraat in Rotterdam, vanaf 1895 was hij daarnaast docent aan de Academie van Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen. Tot zijn leerlingen behoorden Otto van Bennekom, Jan Havermans, Wam Heskes, Dirk Homberg en Otto Verhagen.
Weijns schilderde en tekende onder meer landschappen, portretten, interieurs en stillevens. Hij was aangesloten bij Arti et Amicitiae, Sint Lucas, de Pulchri Studio en de Rotterdamsche Kunstenaars-Sociëteit. Hij exposeerde meerdere malen en won met zijn werk zilveren medailles in Amsterdam (1912) en San Francisco (1916). Vanaf 1915 exposeerde Weijns met De Rotterdamsche Tien, een club kunstenaars die verder bestond uit Christiaan Johannes Addicks, Gerard Altmann, J.G. Heijberg, Sara Heijberg-Ledeboer, Huib Luns, Ferdinand Oldewelt, Adriaan de la Rivière, Martin Schildt en August Willem van Voorden.
Hij werd in 1925 benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Hij overleed in 1945, op 81-jarige leeftijd.